15 września 2013, 20:22

Komentuj (3)

29 września 2013, 22:29

Szklana kropla łez

tonąca w wazonie więdnących róż.

Mdły zapach mętnej wody

drażniący nozdrza nosa.

Emocje docierające głębiej

wbijające Cię w poczucie totalnego rozgardiaszu.

Paznokcie wdrapujące się w mgliste poczucie bezpieczeństwa.

Usilne próby dryfowania na tej niepewnej tafli,

która to minute temu  wydawałaby się spokojną melodią-

teraz zaś jej rytm burzący wszelki wewnętrzny ład

przedostaje się poza granice twego ciała

zarażając to co znajdzie się w pobliżu.

gwałtowne powiewy słów

grzmoty uczuć

błyskawice co nie powinny nigdy się wydarzyć.

I znowu dociera do Ciebie wtóre poczucie winy.

Zasiada wygodnie i swymi kościstymi paluszkami 

rozgrywa dobrze Ci znaną acz nieprzyjemną dla ucha symfonię.

Ty-niczym bierny gap

zamykasz oczy 

zaciskasz uszy

a melodyjna burza poczucia nieudolności egzystencjalnej 

rozbrzmiewając dalej w Tobie

zasznurowuje twe usta

nicość w duszy smakuje niczym

I mógłby ten akt stać się sztuką dramatu czy tragedii

ale jest przecie inaczej 

W końcu

jest i ten nadzwyczajny element popychający do udoskonaleń

popychający do tego, aby nie poddawać się.

aby pomimo burzy szalejącej gdzieś wewnątrz

tańczyć na deszczu...

On jest Twym parasolem.

i Muzykiem którego spokojny i ciepły śpiew przerwa brzęk lęku i strachu.

W Jego ramionach czujesz się tak bezpieczna.

Tak kochana

Przepraszając za to jaka potrafię być dziękuje że Jesteś i Chcesz być.

Kocham

Komentuj (2)